We informeren voor de zekerheid bij de ingang van het Nationaal Park of het mogelijk is om te hiken vanwege de grote hoeveelheid sneeuw. Ze verzekeren ons dat het park goed begaanbaar is en we zonder problemen op pad kunnen. 15 minuten later lopen we gedesillusioneerd alweer terug richting de kaartverkoop. Want welk pad we ook proberen, overal staan we tot onze liezen in de sneeuw. Lachend staan de medewerkers ons te woord “Sorry meneer, maar u dacht toch niet te kunnen hiken zonder sneeuwschoenen?” Zucht, dat belooft weinig goeds voor de rest van Montenegro.
Coronamaatregelen Montenegro
Met pijn in ons hart verlaten we Albanië en gaan we in Montenegro op zoek naar nieuwe avonturen. Net als de eerdere grensovergangen hoeven we ook hier wederom geen PCR-test te laten zien en mogen we zo doorrijden. Perfect. We zijn inmiddels zo’n 8 maanden onderweg in coronatijd en we hebben nog geen enkele test hoeven te doen, het blijft bijzonder.
Wel is het qua route en timing even puzzelen, er is namelijk een reisverbod in de weekenden en algeheel reisverbod tussen verschillende steden. Vooraf hebben we bij verschillende campings informatie ingewonnen over deze maatregelen en de bereikbaarheid van de verschillende steden. Gelukkig blijkt al snel dat deze maatregelen niet voor toeristen gelden en dat ‘wij’ kunnen gaan en staan waar we willen. Hoe dubbel het ook voelt, het maakt het reizen wel makkelijk.
Witte wonderwereld in Montenegro
Ook aan de Montenegrijnse kant van de Alpen is het nog steeds een witte wonderwereld. Sneeuwduinen langs de weg die bijna net zo hoog zijn als Fred. Schitterend, maar eerlijk is eerlijk, we zijn het inmiddels ook wel een beetje zat. Veel wegen zijn moeilijk begaanbaar, wildplekken zijn onbereikbaar, de meeste hikes zijn onmogelijk en daarnaast is Fred simpelweg niet gebouwd voor temperaturen onder 0. Wat wel snel went zijn de perfect onderhouden wegen in Montenegro, een verademing ten opzichte van het geweld van de afgelopen 2 maanden.
Wij kiezen er dan ook voor om de indrukwekkende Montenegrijnse Alpen over te slaan en rechtstreeks door te rijden naar de Tara rivier. Bekend om de Tara-brug en langste zip-line baan van Europa.
Politiecontrole in Montenegro
Fred kan niet wachten en heeft er onbewust dan ook flink de vaart in. Hij rijdt 70 waar hij 50 mag rijden en hij blijkt al snel ook in Montenegro erg populair te zijn. Uit het niets stappen er namelijk 2 agenten achter de bosjes vandaan die Fred met een laser in de gaten hielden. We hopen nog dat we moeten stoppen voor handtekeningen, maar helaas, het werd toch een bon.
Althans, toen wij geen Engels spraken en er een Babylonische spraakverwarring was, mochten we alsnog doorrijden. Wat een geluk.
Durmitor Nationaal Park
meer op ons ligt te wachten. We informeren bij het ticketbureau naar de mooiste hike en de toegankelijkheid van het meer, betalen de entree en gaan gewapend met een kaart op pad. We volgen de geasfalteerde weg naar het zwarte meer, dat inderdaad perfect bereikbaar is. Tot zover verloopt alles volgens plan. Verder dan dat komen we helaas niet, want elke wandelroute die we probeerden was voorzien van een dik pak sneeuw.
Ondanks de schitterende omgeving maken we rechtsomkeert, starten we de bus en skippen we de rest van het prachtige binnenland. Wij gaan de zon opzoeken! We zetten koers richting Budva aan de kust, waar het volgens de weersvoorspellingen zo’n 20 graden is. We kunnen ons er niks bij voorstellen omdat we nu nog in de sneeuw lopen, maar we kunnen niet wachten. Is dit dan de laatste sneeuw geweest van onze reis?
Budva, stranden en zomerse temperaturen
Onderweg naar de kust slapen we nog op verschillende unieke plaatsen, waaronder aan de voet van een waterval, bij een prachtige canyon, en bij een waanzinnig uitzichtpunt waar de rivier een 180 graden bocht maakt en we ons even in een tropisch oord wanen.
Als we dan ‘eindelijk’ aankomen in Budva snappen we bijna niet meer waarom we überhaupt zo lang in de bergen zijn gebleven. Zon, zee, strand, een schattige haven, een leuke ommuurde oude stad, restaurantjes en heerlijke koffie. Wat wil een mens nog meer? Als we dan ook nog eens een leegstaande camping aan het strand vinden waar we de bus gratis kunnen parkeren kan onze dag niet meer stuk. Heerlijk.
Genieten van het moderne leven
We schroeven ons reistempo maar weer eens wat terug en proberen echt te genieten van alle luxe en de verrassend moderne kuststeden die Montenegro te bieden heeft. Wat een enorm verschil met Albanië. Alles lijkt hier een stuk ‘beter’ geregeld te zijn, er zijn weer ‘echte’ supermarkten, de wegen zijn perfect, het oogt modern, er is voldoende bewegwijzering en… we moeten weer betalen om te parkeren. Het voelt wat dat betreft helemaal westers aan, met als grootste verschil, de prijzen, die zijn nog wel ‘Oosters’.
Terugtocht uitstippelen
We zijn ondertussen druk bezig met het uitstippelen van het vervolg van onze reis. We hebben in Griekenland natuurlijk al de ‘terugtocht’ ingeblazen, maar wel met de gedachte om de zomer in Scandinavië door te kunnen brengen. Nu alle grenzen nog potdicht zitten hebben we een stuk minder haast en zijn we druk in de weer met nieuwe ideeën en plannen. Zo hebben we inmiddels regelmatig de naam ‘Japan’ laten vallen als mogelijk nieuwe eindbestemming.
Ook werken wij nog steeds dagelijks aan onze challenge en maken we samen ook ‘zakelijk’ goede stappen. Ook zijn we nog lang niet op Fred uitgekeken, maar kunnen we niet wachten tot Fred weer een garage van de binnenkant kan bekijken. Fred heeft enorm last van enorm piepende veren, waardoor elke beweging in de bus een orkest voortbrengt. Tot zover onze privacy… 😉
Lustica schiereiland
We weten inmiddels dat we een negatieve PCR test nodig hebben om Kroatië in te gaan, die we mooi in Montenegro kunnen laten afnemen. We rijden dan ook door in de richting van Tivat en Kotor, waar we nog een paar dagen verblijven, voordat we onze eerst test tijdens onze reis moeten afnemen. Maar eerst staan we nog een paar dagen op het ‘verlaten’ schiereiland Lustica waar we elke avond de bbq aanslingeren en kunnen genieten van kampvuurtjes.
Lang leve het Van leven.
